Mroczna historia katastrofy Tytanica i kulisy powstania FED-u

Historia Titanica to jedna z najbardziej znanych morskich tragedii XX wieku i niestety przykład, jak można bezkarnie manipulować światową gospodarką i utajnić fakty.
Titanic został zbudowany w stoczni Harland and Wolff w Belfaście na zamówienie linii White Star. Okręt wypłynął w swój dziewiczy rejs do Nowego Jorku 10 kwietnia 1912 roku z Southampton w południowej Anglii. Na pokładzie Tytanica znajdowało się kilku najbogatszych ludzi świata: John Jacob Astor IV, amerykański milioner, inwestor i wynalazca, jeden z najbogatszych ludzi na świecie na początku XX wieku; Benjamin Guggenheim, amerykański przemysłowiec z bogatej rodziny Guggenheimów związanej z górnictwem i hutnictwem; Isidor Straus, amerykański przedsiębiorca, współwłaściciel domu towarowego Macy’s w Nowym Jorku.
Wszyscy oni byli otwartymi przeciwnikami planów utworzenia FED-u (ang. Federal Reserve System), systemu Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych, który pełniłby rolę banku centralnego USA i miał wpływ na gospodarkę całego świata. Ludzie ci mieli realną władzę w USA i mogli skutecznie zablokować jego powstanie.

Tytanic należał do linii White Star, której właścicielem był John Pierpont Morgan. Planował on płynąć Titanikiem w dziewiczym rejsie i miał nawet zarezerwowaną luksusową kabinę. Na dzień przed wypłynięciem odwołał jednak podróż, tłumacząc się złym stanem zdrowia. I tu zaczyna się najciekawsze. Oficjalnie wiadomo, ze Tytanic uderzył w górę lodową i zatonął, ale technicznie coś się nie zgadza. Tytanic był zaprojektowany jako statek niezatapialny. Miał podzielone wnętrze na 16 wodoszczelnych przedziałów. Nawet jeśli cztery z nich byłyby zalane, powinien utrzymać się na powierzchni. Do tego, góra lodowa nie została nigdy sfotografowana ani z całą pewnością potwierdzona przez załogę. Dodatkowo tuż przed katastrofą niektórzy z pasażerów słyszeli dziwne dźwięki, sygnały i niezrozumiałe komendy. Ponadto w chwili katastrofy blisko Tytanica (około 8 mil morskich) znajdował się parowiec należący do Leyland Line, dowodzony przez kapitana Stanleya Lorda o nazwie Californian, który około 22:20 14 kwietnia 1912 r. zatrzymał się na noc, bo przed nimi znajdowało się duże pole lodowe. Mógł on uratować wszystkich pasażerów Tytanica w noc katastrofy, ale nie zareagował na czas, bo jego radiotelegrafista miał wyłączone radio i nie słyszał sygnałów SOS wysyłanych z Tytanica. Dodatkowo z pokładu Californiana widziano rakiety świetlne wystrzeliwane z Titanica i oficerowie (w tym II oficer Herbert Stone) zgłaszali to kapitanowi Lordowi, ale uznał on, że mogą to być fajerwerki lub sygnały do innego statku. Californian nie podjął więc natychmiastowej akcji ratunkowej, a kiedy rano, po wznowieniu pracy radia, dowiedział się o katastrofie, zginęła w lodowatej wodzie już ponad połowa pasażerów Tytanica.
Po śmierci wszystkich kluczowych przeciwników, 23 grudnia 1913 roku kongres USA przyjął ustawę o utworzeniu rezerwy federalnej, prywatni bankierzy przejęli kontrolę nad systemem monetarnym, a Tytanic stał się symbolem czegoś zupełnie innego niż pokazano nam w filmie. Choć była to wielka tragedia, ale nie z powodu góry lodowej, tylko dla pieniędzy, władzy i perfekcyjnie zaplanowanej eliminacji opozycji. Na Tytanicu naprawdę było wiele osób z różnych klas i były też historie miłości zakazanej, dramatycznej, romantycznej. Niektóre pary rzeczywiście zginęły razem. Inne przetrwały, ale straciły bliskich. Były też takie, które odmówiły rozdzielenia się podczas ewakuacji. Isidor Straus, wymieniony wcześniej amerykański przedsiębiorca, podróżował razem z żoną Idą. Odmówił wejścia do łodzi ratunkowej, gdy zobaczył, że na pokładzie pozostają kobiety i dzieci. Ida również odmówiła ratunku, mówiąc: „Tam gdzie ty idziesz, ja pójdę.” Para zginęła razem w katastrofie. Choć film Tytanic dotyka mrocznej historii katastrofy, stał się symbolem miłości, która przełamuje podziały klasowe i jest silniejsza niż strach przed śmiercią. I może dlatego film ten poruszył tyle serc...

Postscriptum
Tajemnica narodzin FED-u – spotkanie na wyspie Jekyll
W 1910 r., trzy lata przed powstaniem FED-u, grupa najpotężniejszych bankierów i polityków spotkała się potajemnie na wyspie Jekyll Island w stanie Georgia. Wśród nich byli m.in.:
◦ Senator Nelson Aldrich (teść Johna D. Rockefellera Jr.),
◦ Frank Vanderlip (National City Bank of New York, powiązany z Rockefellerami),
◦ Henry P. Davison (J.P. Morgan & Co.),
◦ Paul Warburg (Kuhn, Loeb & Co., późniejszy członek Rady FED-u),
◦ Charles Norton (First National Bank of New York).
Oficjalnie była to „wycieczka myśliwska”, ale faktycznie opracowano tam plan reformy systemu bankowego, który później stał się podstawą Federal Reserve Act. Tajemnica była tak ścisła, że uczestnicy podróżowali pod fałszywymi nazwiskami, by prasa nie zorientowała się, że giganci finansowi dogadują się z politykami.

Ciekawostki:

Krytycy twierdzą, że FED od początku został tak zaprojektowany, aby chronić interesy dużych banków komercyjnych, a nie zwykłych obywateli.
Choć Rada Gubernatorów jest organem publicznym, regionalne banki Rezerwy Federalnej są własnością prywatnych banków (mają ich akcje).
W efekcie FED bywa oskarżany o to, że w kryzysach ratował wielkie instytucje finansowe kosztem podatników (np. 2008 r.).
FED ma prawo tworzyć nowy pieniądz (quantitative easing), co zdaniem części ekonomistów prowadzi do ukrytego opodatkowania przez inflację — wartość oszczędności spada, a rządy mogą łatwiej finansować dług.
Krytycy mówią, że FED „produkuje” pieniądze z niczego, co w długim okresie uderza w klasę średnią i najbiedniejszych.
Niektórzy twierdzą, że FED miał być projektem Rothschildów, Rockefellerów, Morgana i Warburgów, by kontrolować gospodarkę USA.
Niektórzy uważają, że powstanie FED-u ułatwiło finansowanie wojny w 1914 r., a USA mogły wejść do konfliktu pod wpływem bankierów zainteresowanych zyskami z kredytów.
Część krytyków uważa, że FED jest praktycznie niezależny od Kongresu i Prezydenta, więc realna władza nad polityką monetarną leży w rękach niepolitycznych elit finansowych.

Opracował Tadeusz